يادداشت پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛

  بمباران شيميايي شهر مرزي سردشت فجيع‌ترين تهاجم شيميايي بود که آثار و مشکلات منفي بسياري به وجود آورد. اما متاسفانه درآن زمان مجامع جهاني به دليل نفوذ پشتيبانان ديکتاتور سابق عراق، قادر به انجام اقدام قابل توجهي نبودند و تنها در فروردين 1365 اعضاي شوراي امنيت سازمان ملل متحد در واکنش به جنايات جنگي آشکار صدام مصوبه‌اي را در محکوميت بکارگيري سلاح شيميايي توسط او گذراندند که آن هم با دستورات مقامات کاخ سفيد، با وتوي آمريکا مواجه و بي اثر شد.

  بمباران شيميايي سردشت  (از توابع استان آذربايجان غربي) بمباراني بود که نيروي هوايي عراق هفتم تير 1366 با استفاده از بمب هاي شيميايي در چهار نقطه پرازدحام اين شهر انجام شد و 110 شهيد به جا گذاشت و هشت هزار نفر در معرض گازهاي سمي قرار گرفتند و مسموم شدند که بسياري از آنان هنوز بعد از ?? سال که از آن واقعه مي گذرد عوارض ناشي از آن را به همراه دارند و سرفه و خس خس سينه چيزي است که از آن بعدازظهر گرم تابستاني بجا مانده است. آنان هنوز سرفه مي کنند ولي نفس و صدايشان به جايي نمي رسد.

  نه تنها سردشت که حلبچه هم درگير گازهاي شيميايي اهدايي غرب به رژيم بعث عراق شد.  پنج ماه پيش از پايان جنگ ايران و عراق يعني 26 اسفند 1366 شهر 80 هزار نفري حلبچه عراق آماج حمله سنگين هواپيماهاي ارتش رژيم عراق و بمباران شيميايي بي‌سابقه اي قرار گرفت که ?? دقيقه تمام به درازا کشيد و طي آن بمب‌هايي حاوي ماده کشنده سارين، گاز اشک ‌آور و گاز اعصاب بر سر شهر ريخته شد و شدت تاثير گازهاي سمي به حدي بود که کمتر کسي امکان فرار پيدا ‌کرد.

  بدين سان رژيم بعثي عراق در دو دهه پاياني قرن بيستم جناياتي بر عليه بشريت را رقم زدند که دامنه آن از جبهه ها و رزمندگان ايران فراتر رفت و مردم بيگناه سردشت و حلبچه را نيز شامل گرديد و اين همه جنايات رژيم بعث عراق در آن زمان در سايه بي تفاوتي مجامع جهاني و شوراي امنيت که مدعي دفاع از حقوق بشر هستند و حتي حمايت هاي ضمني و مستقيم کشورهاي و شرکت هاي دولتي و خصوصي جهان که اين نوع بمب ها را توليد مي کردند رقم خورد.

  طبق مفاد کنوانسيون‌هاي چهارگانه ??  اگوست ???? و پروتکل‌هاي دوگانه الحاقي ? ژوئن ???? ژنو که الزام به رعايت حقوق بشر دوستانه دارد و نيز طبق مفاد کنفرانس ???? سانفرانسيسکو، اين اقدام جنايت عليه بشريت و نسل‌کشي به شمار مي‌رفت و بر اساس مفاد مواد ???? اساسنامه ديوان کيفري بين‌المللي دوحه، اقدام عراق جنايت عليه بشريت است که مي‌بايست سازمان ملل و شخص دبير کل و به خصوص شوراي امنيت طبق مفاد منشور سازمان بشر ماده پنج منشور که حفظ نظم و امنيت جهاني را تضميني و تنبيه متجاوز مقرر داشته است، مي‌بايست کشور و اشخاص بکار برنده سلاح کشتار جمعي و ممنوعه، محکوم و مجازات مي‌شد، ولي متاسفانه با اعمال نفوذ شوراي امنيت به خصوص پنج عضو دائمي آن، شخص دبير کل و شوراي امنيت در قبال مکاتبات متعدد ايران و به خصوص اعزام هيات کارشناسي براي مشاهده آثار جنايت و محکوميت، تنبيه و بازدارندگي عراق از ادامه جناياتش نه تنها هيچ اقدامي صورت نداد، حتي حاضر به صدور بيانيه صرف نيز همانند سال‌هاي قبل نشد و تنها به ثبت ?? سند شامل عکس، فيلم و گزارش‌هاي ارسالي ايران به عنوان اسناد سازمان ملل بسنده کرد.

   چنانچه سازمان ملل و ديگر سازمان‌هاي بين‌المللي و منطقه‌اي و حقوق بشر و غيره به موقع واکنش مناسب و بازدارنده از خود نشان مي‌دادند امروز شاهد اين جنايات سياه در پرونده جانيان تاريخ نبوديم وحتي شاهد استفاده مواد شيميايي در سوريه هم نبوديم، چرا که چند وقتي است مخالفان حکومت سوريه در درگيري هاي داخلي از مواد شيميايي استفاده مي کند که براثر آن تاکنون بسياري از مردم بي گناه و غيرنظامي بر اثر استشمام اين گازهاي سمي کشته شدند.

  اين حرکت مخالفان دولت سوريه باعث شده تا آمريکا حضور نظامي خود را در شرق درياي مديترانه تقويت کند که هرگونه مداخله احتمالي نظامي مطمئنا پاي رژيم صهيونيستي را هم به ميان خواهد آورد و آنگاه گفته مقامات دولتي سوريه مبني بر اينکه ناآرامي‌ها در کشورشان بخشي از توطئه غرب، صهيونيستم و سلفي‌هاست تا اين کشور را که سنگر مقاومت در برابر رژيم صهيونيستي است،‌ تقويت مي شود.

  استراتژي غرب در واقع اين بوده که با حفط موازنه، دولت حاکم سوريه چنان تحت فشار قرار بگيرد که بشار اسد برکنار شود و گفتگو براي تشکيل دولت موقتي شروع شود که در آن دستگاه حاکمه  نه تنها نقشي نداشته باشد بلکه سرسپرده غرب و آمريکا باشد.

  حال بايد اين سوال را مطرح کرد که مجامع بين المللي و کشورهايي که در برابر حمله شيميايي عراق به سردشت و حلبچه آنطور بي تفاوت بودند، چرا امروزه به يکباره مسئله حمله شيميايي مخالفان دولت سوريه برايشان مهم شد؟ آيا غير از اين است که غرب و آمريکا هرکجا که منافعشان در خطر باشد از ابزارهايي مانند شوراي امنيت و حقوق بشر وامثالهم استفاده مي کنند؟

بدبختي و فلاکت مجامع بين المللي، حاکميت نگاه ابزاري امريکا به آنهاست. تا زماني که چنين روندي بر آنها حاکم باشد، هميشه حقوق انسانها به ضد حقوق تبديل مي شود و آنجا که حقي بزرگ ضايع مي گردد لاجرم بايد سکوت را در اين مجانع شاهد باشيم.

  همان طور که صدام خود يک تکفيري تروريست بود و مرتکب چنين عمل شنيع در حلبچه و سردشت شد، بدون ترديد مخالفان حکومت سوريه کساني نيستند جزء عده اي تکفيري و تروريست وابسته به القاعده که قصد دارند با حملات شيميايي مجامع بين المللي و برخي کشورهاي بانفوذ را مجاب کنند که پرونده سوريه به شوراي امنيت برود تا مقدمات حمله به کشوري که به عنوان سنگر مقاومت در برابر زورگويي هاي رژيم صهيونيستي است را آماده کند.

سوال اساسي اينجاست که چطور در زماني که ارتش سوريه در اوج پيروزي هاي خود در چند وقت اخير به سر مي برد و فتح قله به قله و پاک سازي مناطق از شر تروريست هاي تکفيري به موفقيت پيش مي رود، بخواهد از سلاح شيميايي که تنها در زمان استيصال و براي بازدارندگي از يک شکست حتمي استفاده مي شود را بکار ببرد؟ جواب اين سوال قطع به يقين همه حقايق را رو خواهد کرد.

  سخن آخر اينکه چنانچه سازمان ملل متحد، شوراي امنيت و مجامع مدافع حقوق بشر، صليب سرخ، کميسيون هاي خلع سلاح و ديگر سازمان هاي بين المللي مسئول به وظايف قانوني و بين المللي خود آنگونه که مي بايست در قبال حمله شيميايي عراق به سردشت و حلبچه عمل مي کردند و متاثر از سياست هاي قدرت هاي جهاني به حمايت هاي ضمني و مستقيم از رژيم عـراق نمي پرداختند، مسلماً مي توانستند از گسترش دامنه کاربرد عوامل شيميايي نه تنها در جبهه هاي جنگ، بلکه امروز نيز  در شهرها و روستاها عليه مردم بي دفاع در شهرهاي سوريه نباشيم.

مصطفي ميرزاباقري برزي